Αααάντρεεες!Προοοοοοοοσ-χήηηηη!Ηηημίιι-ανάαας!Προοοοοοσ-χήηηη!Ιεεεεπ'ώμου, ΑΡΜ! Παρουσιάστιιιι ΑΡΜ!
Όπως λέει κι ο ποιητής : "Ανήκω κι εγώ στη σωρεία των ανθρώπων...".Το αναποφευκτο λοιπόν μου χτύπησε την πόρτα και εγώ ο μαλάκας αντί να την κλείσω κατάμουτρα με ενα ξεγυρισμένο σκάτωμα για καλό κατευόδιο, σκέφτηκα σαν γνήσιος οπορτουνιστής και ερωτεύτηκα την ιδέα των πληρωμένων διακοπών από το Ελληνικό Κράτος(?!?!? ποιο?!?!?!).Με την παρούσα οικονομική συγκυρία και την μόνη ανάπτυξη να την κάνουν τα μαγαζιά που πουλάνε λουκέτα, που θα βρεις καλύτερα φίλτατε;;9 μήνες πληρωμένες διακοπές με υποχρεωτική πρωινή δουλειά με μισθό μεγαλύτερο από τον νεοεισελθόντα δημόσιο υπάλληλο...Σαν αντάλλαγμα θα δώσεις άλλους 5 έτσι για να'χουμε να λέμε οτι κάτι έκανες!
Ετοιμάζομαι και γω λοιπόν σαν γνήσιο τέκνο της γενιάς των 90's που αγάπησε τον κυβερνοχώρο, μαζεύοντας πληροφορίες για την καινούρια, υποχρεωτική εμπειρία..Πρώτη κρυάδα...Οκ, παλεύεται λέω,το κέντρο και οι 30 μέρες που θα κάνεις να δεις αλλο χρώμα απ το χακί.Παλεύεται και ο υποχρεωτικός εγκλεισμός με αλλους 150 νοματαίους σαν αυτους που περιγράφονται εδώ.Ας το δω σαν free camping με ολους τους groovies που θα συναντησω εκεί.Οk so far, προχωράμε... GoogleMaps και διάφορα forum για το τι παίζει εντός, νορμάλ πράγματα(αλήθεια ΠΟΣΟ νορμαλ να ειναι για το τελος της λογικής;;).Ερχεται και η κρυάδα #2,το μετά..Η επιλογή μου..4 μηνάκια da pipa που είχε πει και ο Socrates De Paraga Presidente.4 μηνάκια που παρακαλάς να μην τα ξαναζήσεις λέγαν οι "παλιοί", 4 μήνες ταινία της Τζούλιας, 4 μήνες στο ένα και λοιπά γλαφυρά και ψαρωτικά για το "πουστόνεο".Με πεισμώσατε κουφάλες, θα βγω αλώβητος, with flying colors που λεν και τα φιλαράκια μας οι Αμερικάνοι (Alex δικό σου).Part 3, αρχίζει η ζωάρα με την "αποφοίτηση"...
Φτάνει λοιπόν η μέρα που τα πολιτικά ρούχα θα αποτελούσαν αξεσουάρ στο φοριαμό, το ξυραφάκι απο διακοσμητικό στην εταζέρα είδος πρώτης ανάγκης, το βερνίκι φίλος κολλητός και οι "διαταγές" η καινούρια πραγματικότητα...Ευτυχώς πριν μπω είχε φροντίσει η παρέα που υπέγραψε το ευαγγέλιό μου, να με κάνει κουρούμπελο το προηγούμενο βράδυ για να μη θυμάμαι πολλά.
Μα και να θες ομως, δεν ξεχνιούνται...
Απο τον "Γολγοθά" μέχρι τους θαλάμους και την πρώτη αναφορά, μέχρι το πρώτο δείπνο και το πρώτο σιωπητήριο...24 μέρες που φάνηκαν αιώνας επειδή η μέρα κυλούσε αργά, αλλα και τόσο γρήγορα επειδή πέρναγες καλά μαλάκα φαντάρε..Γιατί ήσουν τυχερός στην ατυχία σου και η "σειρά" σου ήταν στην ίδια φάση.Παιδιά στην ηλικία σου κατα κύριο λόγο, που μπήκαν να βγάλουν την υποχρέωση,χωρίς πολλά πολλά.Και όταν εφτασε η ώρα που σταματησες το "φιδιασμα" στο ΚΨΜ και επρεπε να φύγεις απ το κέντρο, δεν ήθελες να φύγεις...Για τα blue stories, για τα νυχτερινά καφριλίκια μετά το σιωπητήριο, για το ατελειώτο ping pong, για τις μαλακίες που έκανες με το φόβο της καμπάνας αλλά δεν θα ξεχάσεις ποτέ...Ακόμα και οι καραβανάδες αξέχαστοι, κυρίως για τις ατάκες αλλά και γιατί ήταν κι αυτοί μαζί μας.Πιτσιρικάδες που το είχαν πάρει κι αυτοί στο χαβαλέ και μας βοηθούσαν να προσαρμοστούμε και να μην τα βάψουμε μαύρα μετά...
Κι αυτό το μετά ήρθε.Μεγάλη Τετάρτη...Μια παρέα μαζεύεται έξω από μια πύλη, για ένα ταξίδι με προορισμό την καλοπέραση, μέσα από ένα δρόμο γεμάτο αγκάθια και αγγούρια.Πρώτα βήματα, αναγνωριστικά."Τι έγινε ρε μάγκες;;Που ήρθαμε;;".Κοιτουσαμε σα χαμένοι, παραδεχόμενοι την άγνοιά μας για το τι έρχεται μετά.Ηταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που πραγματικά δεν ήξερα τι θα έπρεπε να φοβάμαι.Την μαλακία που είναι ανίκητη ή τον εαυτό μου και τις αντιδράσεις του.Το διπλανό μου, τον "ανώτερό" μου, τη σειρά μου...Μετέωρος..Μετέωροι όλοι, μέχρι να καταλάβουμε και να προσαρμοστούμε...Αλλοι με το καλό, άλλοι με το κακό.Βλέπεις η σέντρα δεν ήταν μακριά και ο διαιτητής αργούσε να σφυρίξει λήξη...
Και οταν "παλιώνεις" κι εσύ, όλα σου φαίνονται πιο βαρετά...Περιμένεις να τελειώσει το μαρτύριο, να σηκωθείς να φύγεις να ηρεμήσει το μυαλό σου.Η παραμικρή δουλεία, η παραμικρή αγγαρεία είναι πρόβλημα μεγαλύτερο απ'το Μεσανατολικό.Πιστή απεικόνιση της σημερινής κοινωνίας(τουλάχιστον αυτό ήταν ακριβώς όπως μου το περιγράψανε).Ειδικά όταν οι μέρες για την "λευτεριά" πέσανε σε μονοψήφιο αριθμό, ουτε λουριά δε σε κράταγανε..Πόσο μάλλον κάποιες "διαταγές ανωτέρων"...
Phase 3, Cadet Stage.Σπάσαμε μάγκες.Αυτό ήταν.Τωρα είμαστε εργαζόμενοι.No more skopeten, no more θαλαμοdoggying και πρωινά ΕΓΕΡΘΗΤΟΟΟ.Τουλάχιστον όχι εντός..Και σ'αυτο το μεταίχμιο, στη 200αρα κάτω απ την σημαία και τα χακί, μετά από μπόλικο αλκοόλ και νικοτίνη, μερικές λέξεις με μεγάλη σημασία....Ετοιμαστείτε, αρχίζει η κατηφόρα για να πάμε σπίτια μας...
Υ.Γ : Αφιερωμένο στη σειρά μου, κέντρο και ΣΠΒ.319 Λ.Ε.Λ.Ε.Ετσι δεν είναι ΜΑΚΗ;;;!
Υ.Γ 2 : Αληταράδες, οταν απολυθούμε, ξέρετε.... ;)
Όπως λέει κι ο ποιητής : "Ανήκω κι εγώ στη σωρεία των ανθρώπων...".Το αναποφευκτο λοιπόν μου χτύπησε την πόρτα και εγώ ο μαλάκας αντί να την κλείσω κατάμουτρα με ενα ξεγυρισμένο σκάτωμα για καλό κατευόδιο, σκέφτηκα σαν γνήσιος οπορτουνιστής και ερωτεύτηκα την ιδέα των πληρωμένων διακοπών από το Ελληνικό Κράτος(?!?!? ποιο?!?!?!).Με την παρούσα οικονομική συγκυρία και την μόνη ανάπτυξη να την κάνουν τα μαγαζιά που πουλάνε λουκέτα, που θα βρεις καλύτερα φίλτατε;;9 μήνες πληρωμένες διακοπές με υποχρεωτική πρωινή δουλειά με μισθό μεγαλύτερο από τον νεοεισελθόντα δημόσιο υπάλληλο...Σαν αντάλλαγμα θα δώσεις άλλους 5 έτσι για να'χουμε να λέμε οτι κάτι έκανες!
Φτάνει λοιπόν η μέρα που τα πολιτικά ρούχα θα αποτελούσαν αξεσουάρ στο φοριαμό, το ξυραφάκι απο διακοσμητικό στην εταζέρα είδος πρώτης ανάγκης, το βερνίκι φίλος κολλητός και οι "διαταγές" η καινούρια πραγματικότητα...Ευτυχώς πριν μπω είχε φροντίσει η παρέα που υπέγραψε το ευαγγέλιό μου, να με κάνει κουρούμπελο το προηγούμενο βράδυ για να μη θυμάμαι πολλά.
Μα και να θες ομως, δεν ξεχνιούνται...
Απο τον "Γολγοθά" μέχρι τους θαλάμους και την πρώτη αναφορά, μέχρι το πρώτο δείπνο και το πρώτο σιωπητήριο...24 μέρες που φάνηκαν αιώνας επειδή η μέρα κυλούσε αργά, αλλα και τόσο γρήγορα επειδή πέρναγες καλά μαλάκα φαντάρε..Γιατί ήσουν τυχερός στην ατυχία σου και η "σειρά" σου ήταν στην ίδια φάση.Παιδιά στην ηλικία σου κατα κύριο λόγο, που μπήκαν να βγάλουν την υποχρέωση,χωρίς πολλά πολλά.Και όταν εφτασε η ώρα που σταματησες το "φιδιασμα" στο ΚΨΜ και επρεπε να φύγεις απ το κέντρο, δεν ήθελες να φύγεις...Για τα blue stories, για τα νυχτερινά καφριλίκια μετά το σιωπητήριο, για το ατελειώτο ping pong, για τις μαλακίες που έκανες με το φόβο της καμπάνας αλλά δεν θα ξεχάσεις ποτέ...Ακόμα και οι καραβανάδες αξέχαστοι, κυρίως για τις ατάκες αλλά και γιατί ήταν κι αυτοί μαζί μας.Πιτσιρικάδες που το είχαν πάρει κι αυτοί στο χαβαλέ και μας βοηθούσαν να προσαρμοστούμε και να μην τα βάψουμε μαύρα μετά...
Κι αυτό το μετά ήρθε.Μεγάλη Τετάρτη...Μια παρέα μαζεύεται έξω από μια πύλη, για ένα ταξίδι με προορισμό την καλοπέραση, μέσα από ένα δρόμο γεμάτο αγκάθια και αγγούρια.Πρώτα βήματα, αναγνωριστικά."Τι έγινε ρε μάγκες;;Που ήρθαμε;;".Κοιτουσαμε σα χαμένοι, παραδεχόμενοι την άγνοιά μας για το τι έρχεται μετά.Ηταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που πραγματικά δεν ήξερα τι θα έπρεπε να φοβάμαι.Την μαλακία που είναι ανίκητη ή τον εαυτό μου και τις αντιδράσεις του.Το διπλανό μου, τον "ανώτερό" μου, τη σειρά μου...Μετέωρος..Μετέωροι όλοι, μέχρι να καταλάβουμε και να προσαρμοστούμε...Αλλοι με το καλό, άλλοι με το κακό.Βλέπεις η σέντρα δεν ήταν μακριά και ο διαιτητής αργούσε να σφυρίξει λήξη...
Και οταν "παλιώνεις" κι εσύ, όλα σου φαίνονται πιο βαρετά...Περιμένεις να τελειώσει το μαρτύριο, να σηκωθείς να φύγεις να ηρεμήσει το μυαλό σου.Η παραμικρή δουλεία, η παραμικρή αγγαρεία είναι πρόβλημα μεγαλύτερο απ'το Μεσανατολικό.Πιστή απεικόνιση της σημερινής κοινωνίας(τουλάχιστον αυτό ήταν ακριβώς όπως μου το περιγράψανε).Ειδικά όταν οι μέρες για την "λευτεριά" πέσανε σε μονοψήφιο αριθμό, ουτε λουριά δε σε κράταγανε..Πόσο μάλλον κάποιες "διαταγές ανωτέρων"...
Phase 3, Cadet Stage.Σπάσαμε μάγκες.Αυτό ήταν.Τωρα είμαστε εργαζόμενοι.No more skopeten, no more θαλαμοdoggying και πρωινά ΕΓΕΡΘΗΤΟΟΟ.Τουλάχιστον όχι εντός..Και σ'αυτο το μεταίχμιο, στη 200αρα κάτω απ την σημαία και τα χακί, μετά από μπόλικο αλκοόλ και νικοτίνη, μερικές λέξεις με μεγάλη σημασία....Ετοιμαστείτε, αρχίζει η κατηφόρα για να πάμε σπίτια μας...
Υ.Γ : Αφιερωμένο στη σειρά μου, κέντρο και ΣΠΒ.319 Λ.Ε.Λ.Ε.Ετσι δεν είναι ΜΑΚΗ;;;!
Υ.Γ 2 : Αληταράδες, οταν απολυθούμε, ξέρετε.... ;)
