Γυρνάω στα παιδικά μου χρόνια και στέκια, ξανανταμώνω το σπίτι που πέρασα τις πιο ήσυχες οικογενειακές στιγμές μου και ο νους μου πλημμυρίζει...εικόνες, μυρωδιές, συναισθήματα, στιγμές σα φωτογραφίες,Όλα εκεί..στο κτήμα..
10 χρονών ήμουνα δεν ήμουνα...μέτραγα τα ψαράκια στο συντριβάνι, έκανα κούνια με τις ώρες, προσπαθούσα να κάνω τις δουλειές των μεγάλων και εν τέλει άρπαζα την αιώρα απ την αποθήκη και την έστηνα στα δυο κοντινά πεύκα, ξάπλωνα κι ονειροβατούσα στο καταμεσήμερο.Κοίταζα τη φωλιά απ τα περιστέρια που ήταν ακριβώς από πάνω μου και πέταγα πέτρες να τα ξυπνήσω να μου κάνουν παρέα στον κόσμο που ζούσα τότε...Μα δεν την πέτυχα και χαίρομαι γι αυτό...
Σήμερα, σχεδόν 20 χρόνια μετά, ο δρόμος με ξανάβγαλε σε κείνο το κτήμα.Μόνο που τίποτα δεν ήταν ίδιο..Τα δέντρα τα'καψε ο χιονιάς του '05, το συντριβάνι καλύφθηκε από ξερόχορτα, η κούνια σκούριασε και η φωλιά χάθηκε, μαζί με τα μπροστινά πεύκα.Η εγκατάλειψη μας έδειχνε ένα απ τα προσωπεία της σε έναν τόπο που δεν αγαπήθηκε όπως του άξιζε.Σχεδόν απελπίστηκα αντικρίζοντας αυτή την εικόνα και ένιωθα την οργή να με κυριεύει."Καθίκια, δεν σεβαστήκατε τίποτα, αφήσατε τον παράδεισο να μαραθεί και η ζωή σας μίσησε", ήταν η αυτόματη αντίδρασή μου.Προσπαθώ να ηρεμήσω και χωρίς να το καταλάβω αποκοιμιέμαι.Εκεί λοιπόν με επισκέπτεται εκείνη η περιστέρα που έιχε τη φωλιά της πάνω απ την αιώρα μου."Γιατί μας το έκανες αυτό ρε μαλακισμένο; Ερχόσουν και μας έβγαζες απ τη ρουτίνα μας.Όταν σταμάτησες να έρχεσαι, σταμάτησαν και οι άλλοι.Σταμάτησε η ζωή εδώ.Ο χιονιάς μας αποτελείωσε και η φωλιά μας έπεσε.Γιατί δεν ήρθες ρε μαλακισμένο;Γιατί μας έκανες να αφήσουμε τη φωλιά μας;Εμείς τη φτιάχναμε πιο γερή όταν μας πέταγες πέτρες, τώρα δεν έχουμε όμως φωλιά, και φταις εσύ γι αυτό".-Δεν φταίω ρε περιστέρα.Φιλοξενούμενος είμαι σε αυτό το κτήμα.Πέρασα δυο ωραία καλοκαίρια σαν παιδί, μα μετά μου αρνήθηκαν να ξαναέρθω.Μου είπαν ότι δεν έχω δικαίωμα να ξαναέρθω εδώ.Και σαν παιδί πείσμωσα, και το πείσμα μου έγινε οδηγός μου, μεγάλωνε με τον καιρό.Σχεδόν το αφόρισα το μέρος...."Μπράβο ρε βλάκα, μπράβο...Για το πείσμα σου τώρα είμαστε και οι δύο χαμένοι.Εσύ γιατί σου χαλάσανε τις αναμνήσεις και εγώ γιατί δεν με άφησαν να ζήσω όπως έπρεπε".-Τι μπορώ να κάνω, πες μου... "Να πιάσεις τα εργαλεία, να καθαρίσεις το κτήμα απ' τα παρασιτόχορτα που σου σκότωσαν τα πεύκα, να ξαναρίξεις σπόρους για να ξαναγίνουν δέντρα, ώστε κάποια μέρα τα παιδιά σου να ρίχνουν πέτρες στη φωλιά των παιδιών μου". -Μα αυτό δεν έιναι κακό; "Όχι, η παιδική αθωώτητα και τρέλα δεν είναι κακή.Αν ήσουν ενήλικας και το έκανες, τότε θα είχες σημάδια απ τα ράμφη μας.." -Ήδη μου άφησες σημάδι, ανεξίτηλο....
Αυτές οι γραμμές γράφτηκαν μια νύχτα γιορτινή, περίεργη, μια νύχτα φαντασμάτων.Από αυτούς που φύγαν, που έμειναν πίσω, που τους πήρε από κάτω ο καιρός, μα σε μια βραδιά εμφανίστηκαν όλοι μαζί στο ίδιο τραπέζι, στο ίδιο μέρος με διαφορετικό τρόπο ο καθένας.Τι σύμπτωση ε;Ή μήπως όχι;;;
Καλό ταξίδι φίλε, διάλεξες δύσκολο ρεπορτάζ...Μάθε τους εκει πάνω να χορεύουν...
10 χρονών ήμουνα δεν ήμουνα...μέτραγα τα ψαράκια στο συντριβάνι, έκανα κούνια με τις ώρες, προσπαθούσα να κάνω τις δουλειές των μεγάλων και εν τέλει άρπαζα την αιώρα απ την αποθήκη και την έστηνα στα δυο κοντινά πεύκα, ξάπλωνα κι ονειροβατούσα στο καταμεσήμερο.Κοίταζα τη φωλιά απ τα περιστέρια που ήταν ακριβώς από πάνω μου και πέταγα πέτρες να τα ξυπνήσω να μου κάνουν παρέα στον κόσμο που ζούσα τότε...Μα δεν την πέτυχα και χαίρομαι γι αυτό...
Σήμερα, σχεδόν 20 χρόνια μετά, ο δρόμος με ξανάβγαλε σε κείνο το κτήμα.Μόνο που τίποτα δεν ήταν ίδιο..Τα δέντρα τα'καψε ο χιονιάς του '05, το συντριβάνι καλύφθηκε από ξερόχορτα, η κούνια σκούριασε και η φωλιά χάθηκε, μαζί με τα μπροστινά πεύκα.Η εγκατάλειψη μας έδειχνε ένα απ τα προσωπεία της σε έναν τόπο που δεν αγαπήθηκε όπως του άξιζε.Σχεδόν απελπίστηκα αντικρίζοντας αυτή την εικόνα και ένιωθα την οργή να με κυριεύει."Καθίκια, δεν σεβαστήκατε τίποτα, αφήσατε τον παράδεισο να μαραθεί και η ζωή σας μίσησε", ήταν η αυτόματη αντίδρασή μου.Προσπαθώ να ηρεμήσω και χωρίς να το καταλάβω αποκοιμιέμαι.Εκεί λοιπόν με επισκέπτεται εκείνη η περιστέρα που έιχε τη φωλιά της πάνω απ την αιώρα μου."Γιατί μας το έκανες αυτό ρε μαλακισμένο; Ερχόσουν και μας έβγαζες απ τη ρουτίνα μας.Όταν σταμάτησες να έρχεσαι, σταμάτησαν και οι άλλοι.Σταμάτησε η ζωή εδώ.Ο χιονιάς μας αποτελείωσε και η φωλιά μας έπεσε.Γιατί δεν ήρθες ρε μαλακισμένο;Γιατί μας έκανες να αφήσουμε τη φωλιά μας;Εμείς τη φτιάχναμε πιο γερή όταν μας πέταγες πέτρες, τώρα δεν έχουμε όμως φωλιά, και φταις εσύ γι αυτό".-Δεν φταίω ρε περιστέρα.Φιλοξενούμενος είμαι σε αυτό το κτήμα.Πέρασα δυο ωραία καλοκαίρια σαν παιδί, μα μετά μου αρνήθηκαν να ξαναέρθω.Μου είπαν ότι δεν έχω δικαίωμα να ξαναέρθω εδώ.Και σαν παιδί πείσμωσα, και το πείσμα μου έγινε οδηγός μου, μεγάλωνε με τον καιρό.Σχεδόν το αφόρισα το μέρος...."Μπράβο ρε βλάκα, μπράβο...Για το πείσμα σου τώρα είμαστε και οι δύο χαμένοι.Εσύ γιατί σου χαλάσανε τις αναμνήσεις και εγώ γιατί δεν με άφησαν να ζήσω όπως έπρεπε".-Τι μπορώ να κάνω, πες μου... "Να πιάσεις τα εργαλεία, να καθαρίσεις το κτήμα απ' τα παρασιτόχορτα που σου σκότωσαν τα πεύκα, να ξαναρίξεις σπόρους για να ξαναγίνουν δέντρα, ώστε κάποια μέρα τα παιδιά σου να ρίχνουν πέτρες στη φωλιά των παιδιών μου". -Μα αυτό δεν έιναι κακό; "Όχι, η παιδική αθωώτητα και τρέλα δεν είναι κακή.Αν ήσουν ενήλικας και το έκανες, τότε θα είχες σημάδια απ τα ράμφη μας.." -Ήδη μου άφησες σημάδι, ανεξίτηλο....
Αυτές οι γραμμές γράφτηκαν μια νύχτα γιορτινή, περίεργη, μια νύχτα φαντασμάτων.Από αυτούς που φύγαν, που έμειναν πίσω, που τους πήρε από κάτω ο καιρός, μα σε μια βραδιά εμφανίστηκαν όλοι μαζί στο ίδιο τραπέζι, στο ίδιο μέρος με διαφορετικό τρόπο ο καθένας.Τι σύμπτωση ε;Ή μήπως όχι;;;
Καλό ταξίδι φίλε, διάλεξες δύσκολο ρεπορτάζ...Μάθε τους εκει πάνω να χορεύουν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου